Het is guur weer, nat, koud, veel wind en Hayati wilde zich niet laten halsteren om mee te gaan naar de binnenbak. Hoe nu verder?
Afgelopen zaterdag was het weer tijd voor mijn lesroute van Kleve naar Huissen. In Kleve gaf ik les aan een Ierse merrie, een prachtig dier met veel energie en spanning. Samen met haar eigenaren, moeder en dochter, werkte ik aan het doel om haar om te vormen tot een rijpaard voor recreatief gebruik en om te werken in vrijheid.
De merrie is kopschuw en heel gevoelig, maar vertrouwt haar eigenaren. We werken veel los in een grote bak en dat gaat goed. Echter, afgelopen les was bijzonder. Samen met de eigenaresse haalde ik de merrie van de paddock en stonden we omringd door de rest van de kudde. Het waaide en regende, waardoor de hele kudde onrustig was.
Op het poetsgedeelte, naast de paddocktrack van de kudde, was de merrie al vrij onrustig en wilde ze niet halsteren. Om uit de regen en wind te komen, besloten we om de merrie met een touw om de hals naar de binnenbak mee te nemen. Dit was een spannende omgeving voor de merrie, en de spanning liep alleen maar op. Het was niet mogelijk om een halster om te doen.
We besloten om samen te lopen en al snel werd duidelijk dat de merrie alles deed om te controleren. Ze bleef de hoeken afsnijden en de richting van de eigenaresse bepalen. We besloten dit om te draaien, zodat de merrie ons volgde in plaats van andersom. Na verloop van tijd werd de merrie rustiger en liet ze steeds vaker haar hoofd zakken op aanraking op de manenkam.
Maar telkens als we probeerden een halster aan te doen, draaide ze weg. We begonnen een mooi spel waarbij de eigenaresse (met mijn hulp) de merrie alleen met kijken naar (de schouders, de achterhand, achteruit weglopen, stoppen) naar zich toe kon laten draaien, van de wand weghalen, mee laten lopen en het hoofd laten zakken.
De merrie liet zien dat ze graag mee wilde werken, maar was niet bereid de controle over haar eigen lijf over te geven door het halster aan te laten doen. We besloten de les op een goede noot te beëindigen en namen de merrie weer mee terug naar haar kudde aan een touw om de hals.
Ik ben trots op de eigenaresse, die met veel geduld zo mooi met haar paard kon werken. Ook ik ben blij dat ik het doel van het halsteren los kon laten en we met dit mooie einde als cadeau de les af konden sluiten.
Deze les bewijst maar weer eens dat werken met paarden niet altijd gaat zoals gepland, maar dat het resultaat des te mooier kan zijn als je bereid bent om mee te gaan met de flow en te werken aan de connectie tussen paard en mens.